Halil Cibran, Ermiş'ten

Sizin diye bildiğiniz evlatlar gerçekte sizin değildirler,
Onlar kendini özleyen Hayat’ın oğulları ve kızlarıdırlar.
Sizler aracılığıyla dünyaya gelmişlerdir ama sizden değildirler.
Sizlerin yanındadırlar ama sizlerin malı değildirler.
Onlara sevginizi verebilirsiniz ama düşüncelerinizi asla.
Çünkü onların kendi düşünceleri vardır.
Onların vücutlarını barındırabilirsiniz ama canlarını asla.
Çünkü onların canları geleceğin sarayında oturur
ve sizler düşlerinizde bile orayı ziyaret edemezsiniz.
Kendinizi onlara benzetmeye çalışabilirsiniz
ama onları kendinize benzetmeye kalkışmayın hiç.
Çünkü Hayat ne geriye gider ne de geçmişle ilgilenir.
Sizler, evlatların birer canlı ok gibi fırlatıldıkları yaylarsınız.
Yayı geren, sonsuza açılan yolda kendine hedef edinmiştir
ve oklarını en uzağa eriştirebilmek için Kendi gücüyle sizleri gerer.
Yayı gerenin elinde seve seve bükülün.
Çünkü oku atan o güç,
uzaklaşan okları sevdiği kadar elindeki sağlam yayı da sever.

Dövüşeceksen, aslanla dövüş,
Aslan kavgadan kaçmaz,
Dalaşacaksan, bir kurtla dalaş,
Saldıracaksa saldırır, çekinmez,

Dağlarda kartala meydan oku,
Kanatlarını gizleyemez,
Akreple bile uğraşabilirsin,
Zehri görünmese de, iğnesi görünür,

Ama bir yılanla savaşma,
Çünkü yılan kuytuda bekler, göremezsin,
Zehri ağzındadır, sokmadan bilemezsin.

Güreşeceksen, bir ayıyla güreş,
Onun güreşi hilesizdir, oyun bilmez,
Düşman arıyorsan, tilki gibi olsun,
Onun silahı zekâsıdır,

Ama bir çakalla savaşma,
Çünkü çakal sessiz gelir, göremezsin,
Mertçe savaşmaz, yenemezsin,

Bunların hepsi etrafında dolaşır,
Tanıdıklarının yüzüne iyi bak, anlarsın,
Ve unutma, yılan leylekten,
Çakal değnekten korkar,

Ya sen de bu ikisinden korkuyorsundur,
Ya da bu ikisi senden…

Ahrazi